Ενότητα 2η: Θυσία για την πατρίδα
Λυσίας, Ἐπιτάφιος τοῖς Κορινθίων βοηθοῖς 79-81
Επομένως ταιριάζει να θεωρούμε πολύ καλότυχους αυτούς οι οποίοι, αφού διακινδύνευσαν για τα πιο μεγάλα και τα πιο ωραία [ιδανικά], τελείωσαν τη ζωή [τους] με τον τρόπο αυτόν, χωρίς δηλ. να εμπιστευτούν τους εαυτούς τους στην τύχη ούτε να περιμένουν το φυσικό θάνατο, αλλά διαλέγοντας τον πιο ωραίο [θάνατο]. Και γι' αυτό βέβαια οι αναμνήσεις γι' αυτούς [θα μένουν] αγέραστες και η τιμή [τους] αξιοζήλευτη από όλους τους ανθρώπους∙ αυτοί βέβαια πενθούνται λόγω της φύσης τους ως θνητοί, υμνούνται όμως λόγω της γενναιότητάς τους ως αθάνατοι. Και γι' αυτό βέβαια θάβονται με δημόσια φροντίδα και καθιερώνονται προς τιμήν τους αγώνες αθλητικοί, σοφίας και πλούτου (ιππικοί) με την ιδέα ότι είναι άξιοι αυτοί που έχουν σκοτωθεί στον πόλεμο να τιμούνται με τις ίδιες τιμές με τους αθάνατους. Εγώ, λοιπόν, αυτούς και τους καλοτυχίζω για το θάνατό τους και τους ζηλεύω και θεωρώ ότι αυτοί μόνο από τους ανθρώπους άξιζαν περισσότερο να ζήσουν, οι οποίοι, ενώ σώματα θνητών είχαν, άφησαν πίσω τους αθάνατη μνήμη λόγω της ανδρείας τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου