Αρχαία Α΄ Γυμνασίου: Μεταφράσεις κειμένων

Ενότητα 8: Ένα μοιραίο λάθος

Λουκιανός, Νεκρικοί Διάλογοι 17 (διασκευή) 

 ΖΗΝ .: Εσύ, Καλλιδημίδη, πώς πέθανες; Εγώ, πάντως, όντας παράσιτος κοντά στον Δεινία επειδή έφαγα περισσότερο απ’ όσο έπρεπε, έσκασα.

ΚΑΛ.: Η δική μου περίπτωση, όμως υπήρξε κάπως περίεργη. Γνωρίζεις ίσως και εσύ τον Πτοιόδωρο το γέροντα;

ΖΗΝ.: Τον άτεκνο, τον πλούσιο;

ΚΑΛ.: Εκείνον ακριβώς τον φρόντιζα πάντοτε, επειδή υποσχόταν ότι μετά το θάνατο του θα τον κληρονομούσα. Επειδή, όμως, ο γέρος πιο πολύ και από τον Τιθωνό ζούσε, για την κληρονομιά κάποιον δρόμο πιο σύντομο βρήκα· αφού δηλαδή αγόρασα δηλητήριο, έπεισα παρά τη θέλησή του τον οινοχόο, αμέσως μόλις ζητήσει να πιει ο Πτοιόδωρος, αφού το βάλει σε ποτήρι του κρασιού, να το έχει έτοιμο και να το δώσει σε αυτόν· και, αν κάνει αυτό, ορκίστηκα ότι θα τον αφήσω ελεύθερο.

ΖΗΝ.: Τι έγινε λοιπόν; Γιατί μοιάζεις ότι θα πεις κάτι πολύ παράδοξο.

ΚΑΛ.: Αφού λοιπόν μετά το λουτρό μας ήρθαμε (στο σπίτι), το παλικαράκι, που είχε βέβαια έτοιμα δύο ποτήρια κρασιού, δεν ξέρω πώς έδωσε σε μένα το δηλητήριο, και στον Πτοιόδωρο έδωσε το ποτήρι που δεν περιείχε δηλητήριο· έπειτα, εκείνος έπινε, ενώ εγώ αμέσως κειτόμουν ξαπλωμένος παίρνοντας τη θέση εκείνου νεκρός. Γιατί γελάς με αυτό, Ζηνόφαντε; Κι όμως δεν έπρεπε βέβαια να γελάς σε βάρος ενός φίλου.